Zebrało się tak ostatnio w temacie browarników Warmii i Mazur, że nowa myśl zrodziła ideę spotkań. Póki co dzieje się dobrze: mamy zarówno miejsce jak i sporo twardych tematów do pogadania. Ja w każdym razie mam w pamięci spotkania sprzed paru lat gdy powstawało Bractwo Piwne w Olsztynie przy mocnym przewodnictwie Wojtka Wieliczko. Operacja skończyła się klęską bo nie było myśli przewodniej i jakoś tak się to wszystko rozlazło.

Obecne spotkania mają póki co formę luźną. Plan jest też raczej luźny. Wychodzi na to, że próbujemy wypracować własny odpowiednik konkursu na najlepsze piwo. Czy się to sprawdzi? To się pewnie okaże. Ja na pewno optuję za sztywną formą pierwszej części spotkania tak, żeby nie była to po prostu okazja do najebki ale coś co wnosi wartość merytoryczną i zachęca do przychodzenia. Spotkać przy piwie można się zawsze… ale posłuchać np. o historii brown portera czy potrenować próbki sensoryczne to już tak nie zawsze i moim zdaniem to jest ta wartość, która przyciąga ludzi na spotkania w dłuższej perspektywie czasu. Uważam, że warto tu chwilę pochylić się i zadbać o merytorykę spotkań bo wyjdzie nam to na zdrowie… W każdym razie jest dobrze i pewnie będzie jeszcze lepiej 🙂

Na razie wychodzi na to, że określenie „olsztyńscy” jest nieadekwatne bo na spotkania nawet ludziki z Braniewa zawijają co bardzo mnie cieszy 🙂 A i żeby nie było – przychodzą też panie 🙂

P.S. Kolejne spotkanie 14. grudnia.

Kiedyś zapytali Bruca Lee w jakim stylu walczy… odpowiedź „No Style” (Bez Stylu) wielu rozłożyła na łopatki. Celem walki jest wygrać a nie popisywać się jakimiś figurami z kosmosu, które nic nie wnoszą…

Tym krótkim słowem wstępu przechodzę do konkretu tj. wojenki bliskie i dalekie pt. „bo moje piwo jest bardziej”: bardziej pasujące do STYLU, bardziej chmielone, bardziej…, bardziej…. itd. I wieczne przepychanki pt. wasze piwo nie spełnia warunków STYLU. O wojenkach kto był pierwszy nie wspomnę… Wiecie co? Ja chyba zaczynam przechodzić do etapu wielkiego mistrza Bruca i ujmę to krótko i zwięźle: wali mnie ten cały „Styl” – ja chcę smacznego i pijalnego piwa! Nie jakiegoś potworka przechmielonego tak, że pić się nie da. Nie wydziwnionego „czegoś”, gdzie PONOĆ dodano jakiś super składnik i żeby go wyczuć to musiałbym chyba spektromektrem badać rozkład atomów, żeby dojść co to niby było. Kurcze – nie o to przecież biega! Piwo ma być miłym do picia napojem a nie miejscem spinania się, udziwniania czy notowania na karteczce gdzie tu czuć masło czy warzywa.

No i właśnie: w tym roku, w ramach protestu, piwa robione u mnie nie będą miały już nazw powiązanych ze stylami. Kolorowe etykietki też idą w kanał. Butelki będą miały tylko i wyłącznie literkę + cyferkę na kapslu oznaczającą numer warki. Co więcej – wszystkie piwa będę mieszał i bez litości omijał wszystkie kanony sztuki. BO TAK 🙂 Mieszać chmiele, mieszać słody, mieszać drożdże… pewnie nie raz coś skaszanię i będzie niepijalne ale myślę, że już wiosną będę miał na półce przynajmniej kilka warek nadającego się do picia piwa, które będzie moje: bez stylu, bez kanonów – po prostu NO STYLE. Punktem docelowym ma być zbiór cech jakie chcę osiągnąć np. czarne, przypalone, mało chmielu, mało gazu, mało alko… a nie „chcę zrobić stouta” i teraz wymyślanie co to niby za ten stout będzie. Wywrotka jest tu moim zdaniem zasadnicza bo celować chcę w cechy a nie w mit stylu.

Ale wiecie co wam powiem? W miodach te szaleństwo dało czadowe wyniki. Wypracowanie ich zajęło mi trochę czasu… w piwach też pewnie trochę zejdzie ale myślę, że warto.

Ten tekst jest moimi trzema groszami do wpisu na Piwolucji

Ogólnie mam wielką polewkę gdy słyszę teksty: „jestem smakoszem piwa: piję tylko Lecha” albo „ja piję tylko regionalne – takiego Specjala bo go w Elblągu robią”… czy inne takie, które po prostu ubawiają mnie setnie 🙂 Ale z drugiej strony ja mam w zwyczaju zaczynianie imprezy od czegoś smakowo z sensem (jakaś miła pszenica, jakiś Kormoran, jakieś domowe piwko itd.) a gdy już Pan smak bliżej zapozna się z Panem %… odpuszczam bo szkoda dobrego piwa jak już smaku nie czuć – wtedy to i po koncernowych się przejadę. Po wypiciu paru kufelków i tak bardziej myśli się o imprezie niż o tym czy goryczka OK, pianka nie za duża itd. Picie czwartego piwa i jazda po tym, że smak nie taki to już perwa i o „onanizm smakowy” zahacza. Przynajmniej mi po tym czwartym to już albo włącza się gaduła albo zaczynam knuć jak zbudować kolejną „gwiazdę śmierci” (taki dowcip środowiskowy) a nie szukam smaku w czymś czego i tak już prawię nie czuję…

Zupełnie inna bajka to akcje typu: „Ty jesteś blogerem (vel piwowarem domowym) jak ty możesz pić Tyskie?” albo „Domowe się skończyło, że pijesz ścieka”. Otóż, drodzy czytelnicy, autor tego bloga czasami ma ochotę po prostu napić się piwa dla samej przyjemności jego wypicia. Druga sprawa to niestety nękające mnie od jakiegoś czasu uczulenie, które powoduje, że nie czuję dokładnie nic z zapachu (trudno cokolwiek czuć mając kompletnie zatkany nochal i zatoki) – wtedy z póki biorę piwo wg. kryterium „najtańsze ale bez przesady”. Człowiek myślał tu o rozpoczęciu jakiś działań w kierunku profesjonalnej degustacji ale niestety życie weryfikuje tego typu zapędy bardzo brutalnie 🙁

Wracając do samego tematu wpisu. Moim zdaniem większość osób wybiera piwo wg. reklam i tego z kim piją. W ślepym teście 90% owych „smakoszy marki X” nie odróżniliby swojej ulubionej / jedynej / niepowtarzalnej marki piwa od innych. Najczęściej mam wrażenie, że pojawia się tu zjawisko konformizmu (piję tak jak reszta) lub nonkonformizmu (jestem inny – piję inaczej niż reszta) – a dana osoba sama dokręca sobie do tego ideologię o smaku, zapachu, goryczce, kolorze etykiety czy smrodzie od puszki… albo głupoty w stylu „bo po Żywcu mam kaca a po Lechu nie” 🙂

Podsumowując: niech sobie piją co chcą i jak chcą… ale niech podarują sobie teksty o regionalności czy wyższości smaku jednej marki nad drugą… bo żałość d… urywa.